20 lipca minie 70 lat od nieudanego zamachu na życie Adolfa Hitlera, dokonanego w 1944 r. przez pułkownika Clausa Schenka hrabiego von Stauffenberga. Bomba, pozostawiona przez niego w teczce na sali konferencyjnej kwatery „Wilczy Szaniec” we Wschodnich Prusach, wybuchła zabijając cztery inne osoby, ale tylko raniąc Hitlera w prawe ramię.
Zamach ten był pierwszym krokiem w akcji, która przeszła do historii pod pseudonimem „Walkiria”. Jej głównym celem było odsunięcie siłą nazistów od władzy i stworzenie nowego rządu, z Carlem Friedrichem Goerdelerem jako kanclerzem oraz Ludwikiem Beckiem jako prezydentem. 
Pułkownik Claus Schenk hrabia von Stauffenberg (1907-1944), jeden z przywódców operacji „Walkiria” i wykonawca zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 r.
Odważny żołnierz, ciężko ranny podczas walk w Tunezji, hrabia von Stauffenberg nie był jedynym niemieckim patriotą pozbawionym złudzeń co do katastrofalnej polityki Hitlera. O wynik wojny i losy swojej ojczyzny martwiło się wielu wysokich rangą oficerów Wermachtu, działaczy społecznych i światłych członków germańskiej arystokracji. W odwecie za spisek, ponad 200-tu podejrzanych natychmiast rozstrzelano, pozostałych 5 000 nieco później, a setki innych osadzono w więzieniach i obozach koncentracyjnych. Niewielu wie, że wśród nich znalazł się siostrzeniec księcia Jana Henryka XV von Pless, książę Friedrich III zu Solms-Baruth.
Friedrich Herman Christian Hans III, książę zu Solms-Baruth urodził się 25 marca 1886 r. w Kliczkowie. Był najstarszm synem księcia Friedricha II zu Solms-Baruth i jego żony, hrabianki Idy Luizy („Lulu”) von Hochberg. W 1914 ożenił się w Poczdamie z księżniczką Adelheid von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glucksburg, z którą miał później pięcioro dzieci: cztery córki i jednego syna – Friedricha IV zu Solms-Baruth (1926-2006). Tutuł i majątek po ojcu odziedziczył w 1920 r. 
Siostrzeniec księcia Jana Henryka XV von Pless, książę Friedrich III zu Solms-Baruth (1886-1951), anty-nazistowski dysydent zaangażowany w spisek „Walkiria”.
Jako zagorzały rojalista i krytyk hitlerowskiego nacjonalizmu, książę Friedrich III zu Solms-Baruth stał się z czasem członkiem grupy podobnie myślących rodaków, spotykających się od maja 1942 r. na dyskusje polityczne w Krzyżowej (Kreisau) koło Świdnicy – śląskiej rezydencji hrabiego Helmuta von Moltke. Ten tzw „Krąg Krzyżowej” („Kreisauer Kreis”) postawił sobie za cel odtworzenie federalnego państwa niemieckiego i przywrócenie w społeczeństwie zasad chrześcijańskiego współżycia. Niektórzy jego członkowie byli nawet za przywróceniem konstytucyjnej monarchii, wierząc że ten ustrój nie dopuści w przyszłości do przejęcia władzy przez kolejnego dyktatora. Choć „Krąg Krzyżowej” był w kontaktach z innymi dysydentami, odgradzał się od prób zabicia Hitlera, obawiając się, że udany zamach uczyni z niego męczennika. Drogę do zmian widział w zbliżającej się dyskredytacji partii nazistowskiej i klęsce Niemiec w rozpętanej przez nich wojnie. Gestapo aresztowało hrabiego von Moltke w styczniu 1944 r. 11 stycznia 1945 r. skazany został na śmierć. „Krąg Krzyżowej” się rozpadł. Część jego byłych członków zaczęła się skłaniać ku idei zbrojnego puczu i włączyła się czynnie w przygotowywanie akcji „Walkiria”.
Książę Friedrich III zu Solms-Baruth dwa razy udostępnił spiskowcom swoją rezydencję na spotkania. Świadomy grożącego mu niebezpieczeństwa, nadał tym spotkaniom pozory towarzyskich przyjęć, a na rozmowy z konspiratorami w lesie zabierał dla niepoznaki swoją siostrę. Strach jednak go nie odstępował i w obawie przed aresztowaniem spędzał każdą noc w innym pokoju, śpiąc z naładowanym rewolwerem pod poduszką. Gestapo przyszło po niego dzień po nieudanym zamachu, 21 lipca 1944 r. Zamknięty został w powszechnie znanym z okrucieństwa więzieniu na Albrechtstrasse w Berlinie. Przesłuchania trwały siedem miesięcy. Uszedł z życiem tylko dlatego, że podpisał prawny dokument przekazujący jego majątek, w skład którego wchodziły cztery rezydencje i ponad 17 000 akrów ziemi, Heinrichowi Himmlerowi. Pod karą śmierci zakazano mu tam kiedykolwiek wrócić.
Po wyjściu z więzienia, zrujnowany psychicznie i materialnie, wyjechał z żoną i dziećmi na rodzinną farmę w Saksonii, a potem do domu szwagra, księcia Friedricha von Schleswig-Holstein. Stamtąd udali się do Szwecji, gdzie byli gośćmi następczyni tronu szweckiego, księżniczki Sibylli (z domu Saxe-Coburg-Gotha) w jej pałacu Haga w Sztokholmie. Ostatecznie, zdecydowali się na emigrację do Namibii, gdzie jeszcze przed wojną nabyli podupadłe rancho. Tam rozpoczęli nowe życie, mieszkając początkowo w baraku zbudowanym z krowiego łajna i gliny. Jak dumnie podkreśla wnuk księcia: „na gołej ziemi, gdzie zastali tylko kamienie, węże i trzy owce”, ciężką pracą stworzyli drugie, najlepiej zarządzane gospodarstwo w Namibii.
Księciu Friedrichowi III zu Solm-Baruth nie dane było powrócić w rodzinne strony. Zmarł 12 września 1957 r. w Windhoek w Południowej Afryce. Jego jedyny syn, książę Friedrich IV zu Solms-Baruth nie zaprzestał jednak walki ojca o sprawiedliwość i odzyskanie tak podstępnie zrabowanego majątku. Upadek Niemieckiej Republiki Demokratycznej, w granicach której ten majątek się znajdował, otworzył przed nim nowe szanse. W 2003 r., książę Friedrich IV odzyskał 3 658 hektrarów ziemi na terenie Branderburgii i Saksoni-Anhalt. Teraz tę walkę kontynuuje jego wnuk, książę Friedrich V zu Solms-Baruth. 
Książę Friedrich V zu Solms-Baruth, sfotografowany na tle portretu dziadka, walczy nadal o odzyskanie rodzinnego majątku. Foto: ABC/es
W grudniu 2008 r. Administracyjny Sąd w Poczdamie odmówił jednak zwrotu posiadłości książęcych, teraz należących do Branderburgii oraz miast Baruth i Zossen. Odwołanie się od tej decyzji, rozpatrzone w 2012 r., nie odniosło pozytywnego skutku. Argumentacja sądu oparła się na fakcie, że Nazistowskie Niemcy były wciąż państwem konstytucyjnym i sporządzone wtedy legalne dokumenty mają nadal moc prawną. Stanowisko to podważa znany angielski historyk II wojny światowej, Anthony Beevor, który stwierdził: „Jest to niesłychane, aby papier podsunięty do podpisania więźniowi przetrzymywanemu w kwaterze SS na Albrechtstrasse, i w dodatku więźniowi zaaresztowanemu w związku z zamachem na Hitlera 20 lipca 1944 r., uznany został za legalny kontrakt, w który wszedł on dobrowolnie i bez przymusu”.
Nie poddając się, książę Friedrich V zu Solms-Baruth otworzył kolejny przewód w Federalnym Sądzie Najwyższej Instancji w Lipsku i jest gotowy szukać sprawiedliwości w Europejskim Sądzie Praw Człowieka.
daisypless 